ข้อดีของถ้วยน้ำยางที่เป็นเซรามิกก็คือจะมีน้ำหนักมากกว่าเวลาปลูกยางบนภูสูงแถบภาคเหนือและอีสานจะมีลมแรงมาก ถ้วยพลาสติคจะปลิวลมได้ง่าย นอกจากนี้ถ้วยเซรามิกจะมีขี้ยางน้อยกว่าเนื่องจากจะมีเคลือบอยู่ภายใน รวมทั้งมีขนาดใหญ่กว่าจึงสามารถเก็บปริมาณน้ำยางได้มากกว่า โดยเฉพาะยางที่เป็นต้นหนุ่มสาว

กระบวนการผลิตนั้นจะใช้ดินแดงที่เหนียว ขึ้นรูปโดยใช้แป้นหมุนหรือจิ้กเกอร์ หรือ Roller head ก็ได้ หลังจากนั้นก็นำไปผึ่งให้แห้งแล้วนำไปราดเคลือบบางๆที่ปรับDensity ต่ำๆเพื่อให้มีผิวมันบางๆและนำไปเผา ถ้ามีเตาฟืนและเรียงซ้อนกันได้แน่นก็จะลดต้นทุนการเผาได้มาก หรือจะเผาเตาแกสก็ได้โดยเรียงซ้อนกัน โดยมีขารองเผาวางกั้นไว้ไม่ให้ก้นถ้วยติดกัน เผาที่อุณหภูมิ 1000-1100C ขึ้นอยู่กับเนื้อดินและสีเคลือบ บางผู้ผลิตใช้เคลือบไฟต่ำและใช้เนื้อดินที่มีจุดหลอมต่ำก็จะสามารถเผาได้ที่อุณหภูมิต่ำไปด้วย

กำไรจากการผลิตต่อใบไม่สูงมากนักแต่คิดดูนะครับว่าตอนนี้มีคนหันมาปลูกยางกันมากเพียงใด ตอนนี้ผู้ผลิตถ้วยน้ำยางแถบไม่ต้องเอาของออกจากเตาเลยเพราะมีลูกค้ามารอถึงหน้าเตาทีเดียวครับ